النرجسه

والنرجسه فتحت
ف جنينه سلطانى
كان للأمير موكبه
عدىَّ ومال يقطف
حين القطاف

طاف الشذا ع القاهرة
قال المشايخ فى الرواق
الروض عطر
والريحه م الجنه
تهْدَى لمين النرجسه
إلا لمولانا
حط الوريده الجميله
على صدر قفطانه
بقى مش كفايه الدهب
واللولى والمرجان
بيزينوا ملبسك
النرجسه اللى بكت
على صدر مولانا
وشمت كفوفه دم

شاعر بلاط

أنا بعد ما اتغزل
فى فرس عربى أصيل
وابكى بحرقه على الأطلال
امدح بشده فى بهاء السلطنه
وأعصر ف روحى
على حجر مولانا الخليفه الفللى
حدف الخليفه صرتين
واحده
عشان أحسنت فى العبارات
والتانيه كانت للخِلَعْ والزاد
محمول على كتاف العبيد
خارج مزقطط
من بيبان السلطنه
عديت على سور المدينه الناعسه
وليله بتعَرِّى الجتت
وخوف محزم فى البيوت
ياكلوا عيالى فى الثريد
والشرب ماء الورد
واقعد أنا

فى ليل المدينه السرمدى
تضل منى القوافى
واشتهى ابكى